Ons verhaal begint zoals vele anderen: liefde, huwelijk, en een kind krijgen dat onze kleine wereld compleet zou maken leek alleen maar natuurlijk. Maar de natuur speelt vaak spelletjes...
Een paar maanden nadat ik de beslissing had genomen over het kind, voelde ik dat het me eindelijk was gelukt! Vol emotie deed ik een zwangerschapstest en ik was verbijsterd - het was negatief. Ik kon het niet geloven. Ik probeerde mezelf onder controle te houden, mezelf tot rede te brengen, maar mijn intuïtie liet me niet met rust. Ik voelde dat ik zwanger was! Ik deed bloedtesten, de resultaten waren duidelijk: ik had gelijk! Ik kocht meteen een paar prachtige kleine schoentjes, tekende met een rode stift een groot hart om het testresultaat en gaf het aan mijn man. We waren zo gelukkig! Helaas verschenen op dezelfde dag de eerste verontrustende symptomen. Ik ging naar de dokter, hij zei dat de zwangerschap erg pril was en dat we moesten wachten. Dus wachtten we vol angst en hoop, maar bij de volgende bezoeken keerde onze vreugde terug: het embryo groeide, hoewel langzaam, en toen de dokter ons eindelijk een kloppend hart op het scherm liet zien, slaakten we een zucht van verlichting. We geloofden dat vanaf dat moment alles goed zou komen. Helaas bleek tijdens het volgende bezoek dat onze baby niet genoeg was gegroeid en het hart niet klopte zoals het hoorde. Het was 23 december. De dokter zei ons de hoop te bewaren, want 'het is Kerstmis, en met Kerstmis kunnen zelfs wonderen gebeuren'. Helaas niet in ons geval... 27 december - het was ons zijn of niet zijn... Een bewegingloos beeld op een echografiescherm... Ons kerstwonder gebeurde niet - het hartje van onze kleine stopte met kloppen. De hoofdverantwoordelijke arts kwam naar me toe in het ziekenhuis. Na een kort gesprek zei hij 'je moet sterk zijn... Onthoud: je bent als een gordeldier en niets zal je van je stuk brengen'. Nadat ik het ziekenhuis had verlaten, ging ik naar de tattoostudio. De eerste vrije afspraak. Het gordeldier is voor altijd bij me.
Bijna een jaar later deed ik opnieuw een zwangerschapstest.
Het eerste bezoek vlak voor Kerstmis en weer hetzelfde: de zwangerschap is pril, je moet wachten. 27.12 zaten we weer in dezelfde wachtkamer, ervoeren een vreselijk déjà vu - we wachtten op zijn of niet zijn. Deze keer was het beeld van de echo niet bewegingloos: het hart flikkerde gelijkmatig en sterk op het scherm. Vandaag is onze regenboogdochter ruim 3 jaar oud en elke dag daagt ze ons voor twee uit :)
De draagdoek op de foto's is RAINBOW BABY: https://bit.ly/3lSadwX